Vladimir Solovjov geldt als de grootste Russische filosoof. Hij leefde in de tweede helft van de Negentiende Eeuw. De kenners van zijn werk zijn het erover eens dat de leidraad van zijn ideaal de godmensheid is, ook wel theocratie genoemd. Want Jezus Christus is zowel God als mens, en daartussen past eenheid. Onderwijl was in Europa de scheiding van Kerk en Staat al in volle gang, of doorgevoerd door toedoen van het liberalisme. In Rusland was dat nog niet het geval.

Voordat Solovjov tot de Orthodoxe Kerk toetrad, ging hij als jongeman door een periode van atheïsme. Daarin nam de bestudering van de westerse filosofen een hoge vlucht. Uiteindelijk kwam hij tot de conclusie dat hun denksystemen sinds de Verlichting te abstract waren en te positivistisch.

Sinds zijn bekering tot het christendom beoogde hij een brug te slaan tussen Oost en West, en daarvan gaf hij blijk door lezingen in Moskou en Sint-Petersburg. Onder zijn toehoorders bevond zich ook Fjodor Dostojevski, in wie hij een geestverwant vond. Waar de Westerse Kerk zich voortdurend had vernieuwd, hield het orthodoxe Oosten vast aan de traditie.

Solovjovs hoofdwerk over de brug tussen het Latijnse H Roomse Rijk en het van oorsprong Grieks Byzantijnse Oosten verscheen in Frankrijk omdat het in tsaristisch Rusland niet mogelijk was: La Russie et l’Église Universelle. De Kerk hoort niet nationaal te zijn, dat viel slecht bij de fanatieke slavofielen die in Rome de Antichrist zagen. Wie de Antichrist in werkelijkheid is, lezen  we in het laatste geschrift van Solovjov. Dat verscheen vlak na zijn overgang tot de Rooms-katholieke Kerk, een paar jaar voor zijn dood in 1900.